James Joyce

w 1907 roku, w wieku dwudziestu pięciu lat, Joyce opublikował muzykę kameralną, zbiór poezji. Wcześniej napisał również zbiór opowiadań „Dubliners”, który został opublikowany w 1914 roku. Chociaż Joyce napisał książkę lata wcześniej, historie zawierały postacie i wydarzenia, które były alarmująco podobne do prawdziwych ludzi i miejsc, budząc obawy o zniesławienie. Joyce rzeczywiście oparł wiele postaci w Dubliners na prawdziwych ludzi, a takie sugestywne szczegóły, w połączeniu z historyczną i geograficzną precyzją książki i przenikliwym badaniem relacji, wzbudziły niepokój wydawców. Autobiograficzna powieść Joyce ’ a A Portrait of the Artist as a Young Man podążała za Dublinerami w 1916 roku, a sztuka wygnańców w 1918 roku. Joyce jest najbardziej znany ze swoich późniejszych powieści eksperymentalnych, Ulysses (1922), który mapuje wędrówki Dublina swojego bohatera w ciągu jednego dnia, i Finnegans Wake (1939). Te dwie prace symbolizują jego charakterystyczny styl prozy stream-of-consciousness, który odzwierciedla myśli bohaterów bez ograniczeń tradycyjnej narracji, stylu, którego nie używał w Dublinerach.

Irlandia przenika całą twórczość Joyce ’ a, zwłaszcza Irlandię na początku XX wieku. Scena polityczna w tym czasie była niepewna, ale pełna nadziei, ponieważ Irlandia starała się o niepodległość od Wielkiej Brytanii. Nacjonalista Charles Stewart Parnell, który stał się aktywny w 1870 roku, ożywił irlandzką politykę za pomocą proponowanej ustawy Home Rule Bill, która miała dać Irlandii większy głos w brytyjskim rządzie. Parnell, nazywany „niekoronowanym królem Irlandii”, był bardzo popularny w Irlandii, zarówno ze względu na swoje antyangielskie poglądy, jak i poparcie dla własności ziemi dla rolników. Jednak w 1889 jego kariera polityczna załamała się, gdy ujawniono jego cudzołożny romans z zamężną Kitty O ’ Shea. Mąż Kitty od lat wiedział o romansie, ale zamiast go upublicznić, próbował wykorzystać go dla swojej politycznej i finansowej korzyści. Czekał, aż złoży pozew o rozwód, by ujawnić romans. Zarówno Irlandia, jak i Anglia były zgorszone, Parnell odmówił dymisji, a jego kariera nigdy nie wyzdrowiała. Parnell zmarł w 1891 roku, gdy Joyce miała dziewięć lat.

w ostatniej połowie XIX wieku, po śmierci Parnella, Irlandia przeszła dramatyczne ożywienie kulturowe. Obywatele Irlandii starali się zdefiniować, co to znaczy być Irlandczykiem, a ruch zaczął ożywiać język i kulturę irlandzką. Ruch celebrował literaturę irlandzką i zachęcał ludzi do nauki języka irlandzkiego, z czego Wiele osób rezygnowało na rzecz bardziej nowoczesnego języka angielskiego. Ostatecznie odrodzenie kulturowe końca XIX wieku dało Irlandczykom większe poczucie dumy ze swojej tożsamości.

pomimo odrodzenia kulturalnego, rozgłos wokół romansu Parnella, a później jego śmierci, pokrzyżował wszelkie nadzieje na niepodległość i jedność Irlandii. Irlandia podzieliła się na frakcje protestantów i katolików, Konserwatystów i nacjonalistów. Takie siły społeczne tworzą złożony kontekst dla twórczości Joyce ’ a, który wielokrotnie dotyka spraw politycznych i religijnych. Ponieważ Joyce spędził niewiele swojego późniejszego życia w Irlandii, nie był świadkiem takich debat z pierwszej ręki. Jednak pomimo życia na kontynencie, Joyce zachował swoje artystyczne zainteresowanie miastem i krajem, w którym się urodził i umiejętnie artykułował Irlandzkie doświadczenia w swoich pismach.