rol van controle van de plasmaconcentratie in de evaluatie van de respons op antiaritmica

controle van de plasmaconcentratie van antiaritmica is waardevol, maar wordt vaak misbruikt of te veel benadrukt in therapeutische besluitvorming. Er zijn strenge eisen voor het juiste gebruik die vaak niet worden voldaan-voor zowel de nieuwere als zelfs de conventionele antiaritmica. Voor maximale waarde moet er een betrouwbare, nauwkeurige relatie zijn tussen de plasmaconcentratie van het geneesmiddel en de werking van het geneesmiddel, een relatie die dichterbij is dan die tussen dosering en werking van het geneesmiddel. Het tijdstip van monstername is belangrijk–de meeste richtlijnen zijn gebaseerd op “dal-” plasmaconcentraties gemeten nadat een evenwicht in steady-state is bereikt. Het gebruik van een nauwkeurige, gevoelige en Specifieke assay is cruciaal voor de waarde van de richtlijnen voor het monitoren van de plasmaconcentratie. Voor stoffen met actieve metabolieten kan het monitoren van de concentratie van alleen het oorspronkelijke geneesmiddel echter misleidend zijn en beperkt het de waarde van de richtlijnen voor het monitoren van de plasmaconcentratie voor deze stoffen (maar elimineert het niet noodzakelijk). De controle van de plasmaconcentratie van de meeste antiaritmica is van waarde voor bepaalde specifieke doeleinden.: het vaststellen van de therapietrouw met antiaritmica, het opsporen en analyseren van mogelijke geneesmiddelinteracties, het beoordelen van de baten-risicoverhouding voor het verhogen van de dosis van een bepaald antiaritmicum, het handhaven van een stabiel geneesmiddeleffect in aanwezigheid van de veranderende klinische toestand van een patiënt en, in beperkte mate, het beoordelen van de rol van een middel bij het veroorzaken van een bijwerking. Het belang van inzicht in de momenteel gebruikte assaymethoden en in de wijze waarop de controle van de plasmaconcentratie van individuele antiaritmica wordt beïnvloed door de aanwezigheid van actieve metabolieten, optische isomeren die verschillen in Activiteit en variaties in eiwitbinding, is essentieel voor de interpretatie van de gegevens die uit de controle van de plasmaconcentratie zijn verkregen.